Trwają zdjęcia do adaptacji popularnej lektury szkolnej: „O psie, który jeździł koleją”. Książka autorstwa Romana Pisarskiego już wkrótce zostanie przeniesiona na ekrany. Premiera opowieści o niezwykłym czworonogu, który uwielbiał podróże, planowana jest na 2023 rok. Jeśli zastanawiasz się, jaki kolor paznokci pasuje do wszystkiego, mamy dla Ciebie kilka świetnych propozycji. Oto najpopularniejsze kolory, które idealnie sprawdzą się na każdą okazję: 1. Klasyczny czerwony – ten klasyczny odcień zawsze jest dobrym wyborem. Pasuje zarówno do eleganckich, jak i casualowych stylizacji. 2. Zaufaj mi. J. Lynn Wydawnictwo: Amber Cykl: Zaczekaj na mnie (Jennifer L. Armentrout) (tom 2) Seria: New Adult literatura obyczajowa, romans. 288 str. 4 godz. 48 min. Szczegóły. Inne wydania. Kup książkę. Autorka bestsellera Zaczekaj na mnie. Jest przyciąganie, któremu nie warto się opierać. Vay Tiền Nhanh. Dowiedziałem się wczoraj wieczorem, że MEN podobno planuje skasować z listy lektur obowiązkowych Pana Tadeusza oraz dzieła Henryka Sienkiewicza. Z początku otworzył mi się w kieszeni łom na samą myśl o takiej głupocie, ale… z drugiej strony? Może to nie jest taki zły pomysł? Już tłumaczę. Mam w swoim życiu “wielką kolejkę książek do przeczytania” gdzieś tak od pierwszej klasy podstawówki. I o ile w podstawówce i gimnazjum lista ta była pełna faktycznych, oświatowych lektur – tych wyznaczonych mi przez szkołę – tak w liceum zacząłem już mieć tego systemu serdecznie dość. Standaryzacja nadaje się do bardzo wielu procesów (np. przy produkowaniu samochodów i drewnianych mebli spod szyldu IKEI), ale do nauczania można ją przyłożyć z równie przyjemnym skutkiem co zmurszały, gumowy balonik z wodą do cyfrowego sprzętu o odkrytych układach scalonych. Niech się z boku patrzy, skoro chce, ale ocieranie jest poza dyskusją. Do liceum miałem szczęście mieć nauczycieli, którzy z emanującym siłą spokojem potrafili każdego dzieciaka zarazić myślą, że kurde. Tylko debil nie czyta. Przecież tam są historie. I to takie, że kreskówki to można wsadzić do kibla i odegrać perkusyjne solo Phila Collinsa na spłuczce. Wtedy nawet ta standaryzacja nie bolała. Po prostu czytało się tę książki bo były ciekawe. Pytania przychodziły potem. -> Czytaj też: Murakami i ja. Historia spotkania, do którego nie doszło Ale w liceum zaczęło się “bo będziecie mieli matury”. I czytanie książek pod klucz. Fragmentami, z totalnym olaniem pełnych fabuł i kontekstów. Zaczęli się też smutni nauczyciele, których “maturalne programy” zmieniły w przetyrane roboty chcące jedynie naszego absolutnego posłuszeństwa i dobrych wyników na testach ze standardowymi odpowiedziami. Więc może to nie jest taki zły pomysł, by wychrzanić z listy lektur (szczególnie licealnych) te najcenniejsze? Tylko że – z drugiej strony – przydałyby się jednocześnie przymusowe, państwowe kursy dla rodziców, które kształciły by w nich potrzebę pokazywania dzieciom dobrej literatury. Dobry dylemat. Postanowiłem go wesprzeć dzisiejszą listą. Do słuchania Aby milej spędzało się czas z notką przygotowałem też dla Ciebie kawałek “Daydreaming”. Wpadłem na niego parę tygodni temu i jakoś nie chce mnie opuścić. To pewnie przez to deszczowe pianino na samym początku. To mój dzisiejszy #motd. (Link do Youtube) Lista książek, które zepsuto standaryzacją i omawianiem jako lektury 1. Nad Niemnem Jakość tej książki uświadomiła mi dopiero Karolina. Ona “Nad Niemnem” uwielbiała za bogate, plastycznie napisane fragmenty opisujące przyrodę i świat. Ja tej książki nie cierpiałem, bo szukanie przydających się na nadchodzącym sprawdzianie dialogów przetykały mi te ogromne kloce o łąkach i kwiatkach. Przeżywałem akurat wtedy fascynację kryminałami w stylu Chandlera, więc spędzanie uroczych popołudni w otoczeniu kresowych dołów porośniętych brzozami NAPRAWDĘ nie leżało mi po drodze. Ale oczywiście zamiast lekcji wprowadzającej, tłumaczącej dlaczego WARTO przeczytać tę książkę dostaliśmy na twarz lekcję wprowadzającą tłumaczącą co nam się stanie, jeśli na nadchodzącej kartkówce nie będziemy umieli nazwać archetypów zachowań, które przedstawiały kolejne miałkie postacie :) 2. Lalka Hehe. Pamiętam, że na omawianiu “Lalki” w liceum przejechałem przez wszystkie zajęcia wyłącznie dzięki znajomości fragmentu, jak to Wokulski rzucił “rulon imperiałów” na ochronkę dla dzieci + zapamiętałem rozmiar rękawiczek Łęckiej, bo stanowiło to podstawę sprawdzania nas, czy na pewno przeczytaliśmy książkę z uwagą. To ciekawe, bo czytałem Wiedźmina i Harry’ego Pottera po siedem razy a i tak nie pamiętam podobnych pierdół, ale być może płynie z tego wniosek, że tak naprawdę do niczego nie przykładam uwagi? Chyba powinienem złożyć samokrytykę. 3. Stary człowiek i morze A to z kolei książka, którą doceniłem wielce ja i od liceum nie umiem znaleźć ani jednej osoby, która podziela ten pogląd :) Może Ty? Pamiętam, że z klasy dobrnęło do końca tej krótkiej nowelki może pięć osób, bo “nie mogli wytrzymać tego durnego typa siedzącego na łódce i absolutnie nic się nie dzieje”. Psychiczny totolotek wylosował mi w głowie takie podejście, że dostrzegłem w tych zmaganiach mężczyzny z esencją swoich ambicji coś pięknego. To smutne, że formuła programowa wypleniła z nauczycielki chęć, by przekazać to samo wszystkim po równo. -> Czytaj też: Hackujemy czytanie – jak być na bieżąco z książkami, które Ci się spodobają 4. Pan Tadeusz (fragmenty) Pan Tadeusz to – literacko – jedna z najpiękniejszych, najbardziej okrągłych pereł literatury na całym świecie. Jak można omawiać jej “fragmenty” a nie – do jasnej cholery! – całość, i to bez ciągłego zarażania nastoletnich odbiorców świadomością, z czym obcują? To jest dla mnie jakaś porażka. Proponuję, by ludziom odpowiedzialnym za złożenie tego programu też wypłacano wypłatę “fragmentami” – tylko na to, co jest im potrzebne. Bez żadnego kontekstu. 5. Zdążyć przed Panem Bogiem Pamiętam, że obcowanie z tą lekturą było dla mnie czymś wzniosłym. Podobnie się potem czułem przy “Pamiętnikach z Powstania Warszawskiego” Mirona Białoszewskiego. To była lektura, która potrafi sprawić, że przez trzy kolejne rozdziały ma się usta ściśnięte w wąską kreskę, by tylko nie dopuścić do choćby najmniejszego ruchu ze strony emocji, bo ciało poddałoby się wówczas w absolutnej kapitulacji. To fajnie, że zamiast spytać się nas – uczniów – o jakiekolwiek wewnętrzne przeżycia, jedynym co dostaliśmy był jakiś test sprawdzający ogólne zapamiętanie tematu. Yeah. 6. Faust (wybrane sceny) Ten sam zarzut co przy Panu Tadeuszu. Wybrane sceny. Chryste. 7. Nie-Boska Komedia Nie-Boska Komedia to świetna historia WYPCHANA niuansami dotyczącymi literatury, historii, problemów społecznych itp. itd. Swoją drogą – zestarzała się z godnością, zarówno stylistycznie (czyta się bardzo komfortowo) jak i merytorycznie (podobne kwestie są podnoszone i w dzisiejszych debatach). A w liceum wystarczy zapamiętać te parę pierdół dotyczących bazowej symboliki i z głowy, można jechać z napiętym grafikiem dalej. Tempo, tempo, tempo. Ilość. Utylitaryzm pochłaniania kultury. A potem ludzie z tych samych środowisk, co twórcy tego chorego programu, lamentują w mediach, że ludzie nie przykładają należytej uwagi i szacunku do kultury :) 8. Świętoszek Tu niestety pamięć mnie zawodzi, czy to było w liceum moim czy też mojego bliskiego kolegi, ale któryś z nas dostał na sprawdzianie ze Świętoszka pytanie o streszczenie jednej ze scen humorystycznych i jeśli “nie trafiło się” z poczuciem humoru to odejmowali Ci punkty :D 9. Twój typ? Też masz książkę, którą udało Ci się niesamowicie docenić dopiero poza reżimem lektur szkolnych? Zapraszam do komentarzy :) Swoją drogą Z okazji premiery 700. numeru czasopisma “Znak” zostałem poproszony o krótką wypowiedź. Oto ona: (Link do Youtube) Autorem zdjęciu w nagłówku jest Viewminder. Trzymaj się, Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 21:37 Z tych dwóch chyba Makbet miał więcej takich odniesień "metafizycznych". Ja bym wziął Dziady - widzenie księdza Piotra i można by wspomnieć o słynnym krzyku diabła do Konrada "Ty nie ojcem świata ale..." ..."carem" odpowiedział(a) o 22:11 cholera obie to sztandarowe ... szekspir nie radze uzywac slowa romantyzm tzn on inne czasy ale niby zaliczany do romantyzmu ... kwestia sporna... ja bym wolala makbeta ale nie w tym temacie... w tym temacie kordian ale przygotuj sie bardzo z tej lektury bo to jest lubiana epoka przez nauczycieli i wcale nie taka latwa jakby sie zdawac mogla Uważasz, że ktoś się myli? lub Kto ma dużo czasu, ten przed maturą robi sobie powtórkę ze wszystkiego. Kto jednak nie ma czasu, bierze się tylko za to, co najważniejsze. Ale co jest najważniejsze? Właściwie to tylko trzy rzeczy: literatura wojenna, literatura miejska i literatura wiejska. Cała reszta to przypisy do wojny, miasta bądź wsi. Jak człowiek sobie wbije do głowy to, co wiąże się z jednym z tych trzech zagadnień, to murowane, że sobie poradzi z wypracowaniem na maturze. Choćby temat tego wypracowania dotyczył zupełnie nieznanej lektury, to przecież będzie się ona wiązała albo z problematyką wiejską, albo miejską, albo też wojenną. Niczego innego w literaturze nie wymyślono. A jeśli nawet wymyślono, to szkoły trzymają się od tego z daleka. A jak ktoś ma szczęście, to trafi mu się dwa w jednym, np. wieś i wojna (chociażby Potop Henryka Sienkiewicza), a wyjątkowi szczęściarze mogą nawet liczyć na trzy w jednym (chociażby Przedwiośnie Stefana Żeromskiego, gdzie miastem jest Warszawa, a wcześniej Baku i Moskwa, wsią jest Nawłoć, potem Chłodek, zaś wojna to rewolucja bolszewicka, a potem wojna polsko-radziecka). Oczywiście szczęściu można dopomóc i po prostu powtórzyć materiał tak, aby z każdej lektury wydobyć jeden ze wspomnianych motywów. Po dobrze wykonanej powtórce potem wszędzie będzie się widzieć wieś, miasto bądź wojnę. A czasem wszystko naraz. Ja, odkąd uczę języka polskiego, nie omawiałem jeszcze tekstu, który byłby o czymś innym. Nawet miłość dzielimy na wojenną (patrz np. poezja Krzysztofa Kamila Baczyńskiego), miejską (np. poezja Juliana Tuwima) i wiejską (np. poezja Bolesława Leśmiana). Pół królestwa oddam temu, kto wskaże mi utwór, który nie byłby ani wojenny, ani miejski, ani wiejski, tylko zupełnie inny. Literatura wojenna Skoro już wiemy, że lektury szkolne są tylko o trzech sprawach, możemy zacząć je powtarzać. Warto ułożyć sobie całą wiedzę tak, aby każdy typ literatury budził wiele skojarzeń. Weźmy pod uwagę np. wojnę. Sama wojna to tylko hasło. Gdy je słyszę, to od razu otwiera mi się w głowie szereg szuflad. Bo przecież wojna to naród i jego losy (pięknie ten problem został pokazany w III części Dziadów Adama Mickiewicza; mimo że bezpośrednio o wojnie nie ma za wiele, to czuć, że dzieło powstało jako reakcja na klęskę powstania). Wojna to tragizm, czyli konieczność cierpienia, upadku, klęski (o tym jest większość dzieł polskiego romantyzmu, zaś szczególnie, oprócz wspomnianych Dziadów, Nie-Boska komedia Zygmunta Krasińskiego). Niektórym wojna kojarzy się przede wszystkim z patriotyzmem, z walką o wolność kraju, z poświęcaniem szczęścia, a nawet życia. Literatura wojenna zwykle jest patriotyczna (zob. poezję Mickiewicza, Słowackiego). Wojna to bohaterowie, którzy zdobyli sławę (Iliada Homera jest pod tym względem niedoścignionym wzorem) albo też się zrehabilitowali (jak Kmicic z Potopu). Nie wszystkim się oczywiście udało. Niektórzy chcieli zrobić coś wielkiego, ale przegrali z własnymi słabościami (jak Kordian, tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego). Oczywiście wojna znaczy przede wszystkim śmierć (niezrównany w ukazywaniu śmierci jest Szekspir, nic więc dziwnego, że w Makbecie i Hamlecie są zawarte epizody wojenne). Prawdę mówiąc, to niewiele jest utworów, w których nie pojawia się motyw wojny, nawet w poezji Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego mowa jest o wojnie, którą wiedziemy z własnym ciałem i z szatanem (zob. sonety tego barokowego poety). A jeśli już jesteśmy przy wojnie ukazywanej nie dosłownie, lecz metaforycznie, to najlepszym przykładem jest oczywiście Dżuma Alberta Camusa. Ta powieść to świetny przykład literatury wojennej (ale zakamuflowanej) oraz miejskiej (akcja dzieje się w Oranie). Gdyby ktoś chciał powtórzyć motyw wojny w literaturze, daję słowo, że musiałby powtórzyć wszystko. Zbierając zatem informacje o wojnie w wybranych lekturach, przy okazji powiększamy wiedzę o każdym innym dziele. Jeśli wiemy, z czym związana jest wojna w jakimś utworze (np. z cierpieniem, tragizmem, bohaterstwem, rehabilitacją, śmiercią itd.), będziemy potrafili dokonać interpretacji także dzieła nieznanego. Po prostu poszukamy w nim tych samych cech, które znamy z innych utworów. Powtarzanie motywami jest najlepszym sposobem przygotowywania się do matury pisemnej. A spośród motywów liczą się właśnie te trzy: wojna, miasto i wieś. Literatura miejska Balzaka), lub metaforycznie, w czym najlepsi są Rosjanie (chociażby Fiodor Dostojewski). Także polscy pisarze nie pozostali obojętni na tę tematykę, mimo że u nas trudno o czysty temat miejski, w którym nie byłoby nic o wojnie. Stosunkowo najmniej o wojnie, a najwięcej o mieście napisał Bolesław Prus, równie czuły na krzywdę społeczną (patrz Katarynka), jak i pragnienie przekraczania granic społecznych. Wokulski, bohater Lalki, mógł zrobić wszystko, ale nie mógł zdobyć serca Izabeli Łęckiej. Ta młoda arystokratka była już poza zasięgiem jego możliwości. Chociaż Wokulskiemu, podobnie jak wielu innym ludziom, wydawało się, że granice można przekraczać dzięki pieniądzom. Stąd tyle miejsca Prus poświęcił kwestiom finansowym. Bohaterowie Lalki zarabiają i wydają krocie. Wciąż czytamy o zawrotnych sumach, które można było stracić bądź zyskać. Ale w Lalce mowa jest też o przekraczaniu granicy dzięki nauce, np. o wzbijaniu się w przestworza na materiale lżejszym od powietrza. Ale do prowadzenia badań naukowych także potrzebne są pieniądze, a gdy ich nie ma, trudno przekraczać jakąkolwiek granicę. Literatura miejska najczęściej dotyka problemu przekraczania granic. Zresztą jedno z dzieł miejskich nawet nosi tytuł Granica. Nie ma chyba ucznia liceum, który nie uczestniczyłby w lekcji poświęconej różnorodnym znaczeniom tytułowej granicy. Powieść Nałkowskiej to klasyczny przykład literatury miejskiej, chociaż warto pamiętać, że część akcji rozgrywa się na wsi, w rodzinnym domu Zenona Ziembiewicza. Jednak bohatera gna do miasta, czyli tam, gdzie łatwiej zrobić karierę, ale łatwiej też o moralne zatracenie. Literatura wiejska Intuicja mi podpowiada, że pojawi się jeden z trzech motywów, a być może wszystkie, jak było w tym roku. Być może innego wyjścia nie ma. W roku 2007 na poziomie podstawowym był temat miejski (cytuję fragment Przedwiośnia: To obce miasto stało się dla niej jeszcze bardziej obce, cudze, niepojęte, groźne, złowieszcze), a na rozszerzonym dano przykłady dzieł "dwa w jednym" (motyw miejski i wiejski). Mimo że dzieła Brunona Schulza i Gustawa Flauberta mogły być uczniom zupełnie nieznane, poradzili sobie dzięki znajomości obydwu motywów, czyli miasta i wsi. Także w drugim temacie na poziomie rozszerzonym chodziło o to samo, tzn. o miasto (Opole) w poezji Tomasza Różyckiego oraz o wieś (Soplicowo) w Panu Tadeuszu. A na poziomie podstawowym był przykład literatury wojennej (martyrologia młodzieży wileńskiej z okresu przed powstaniem listopadowym), czyli III cz. Dziadów Mickiewicza. Nic dodać, nic ująć. Na maturze liczy się tylko wojna, miasto i wieś. A wieś, jaka jest, każdy widzi. Zwykle na egzaminie są Chłopi Reymonta. Byli już po wielokroć, więc może nie w tym roku. Ale chłopi bywają uparci. Przygotowując się do matury, na wszelki wypadek nie zapomnijmy o motywie wiejskim.

lektura ktora pasuje do wszystkiego